ایمنی پیشین بدن در مقابل آنفلوانزا، ابتلای باردیگر و كیفیت واكسیناسیون را تحت تأثیر قرار می دهد
وبلاگ آفتاب: پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدیدی دریافتند که ایمنی پیشین بدن در مقابل آنفلوانزا می تواند بر کیفیت واکسیناسیون و ابتلای باردیگر به این بیماری موثر باشد.
به گزارش وبلاگ آفتاب به نقل از ایسنا و به نقل از وبسایت رسمی دانشگاه شیکاگو، واکنش پادتن بدن یک شخص نسبت به ویروس آنفلوآنزا، توسط ایمنی او که از پیش وجود داشته است، شکل می گیرد و کیفیت این واکنش، در افرادی که واکسینه می شوند و یا به صورت طبیعی آلوده هستند، متفاوت می باشد. پژوهش جدیدی که در "دانشگاه شیکاگو"(University of Chicago) انجام شده است، اهمیت دریافت واکسن سالیانه آنفلوانزا را برای ایجاد واکنش ایمنی محافظتی نشان داده است.
پژوهشگران دریافتند که بیشتر پادتن های اولیه ای که بعد از مبتلا شدن به آنفلوانزا و واکسیناسیون برانگیخته می شوند، از سلول های B نشات می گیرند که آنتی بادی ترشح می کنند و نشان می دهند که سیستم ایمنی، نقش مهمی در نحوه واکنش بدن نسبت به عفونت ویروسی دارد. این پادتن ها، واکنش بیشتری را نسبت به رشته های آنفلوانزا نشان می دهند که در دوران کودکی شخص جریان داشته اند.
این پژوهش، امکان درک بیشتر تأثیر ایمنی که از پیش وجود داشته است را بر رشد و عملکرد پادتن های خنثی کننده و غیر خنثی کننده ای که به دنبال عفونت و واکسیناسیون پیش می آیند، فراهم می آورد. همه واکسن های موثر آنفلوانزا به شناخت دانشمندان در مورد بخش های ویروس آنفلوآنزا بستگی دارد که به مرور زمان جهش نمی یابند و همینطور پادتن های محافظت شده ای که می توان آنها را برای جلوگیری از عفونت هدف قرار داد.
"هالی دوگان"(Haley Dugan)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: نکته جالب این بود که ما دریافتیم افرادی که به صورت فعال به آنفلوانزا مبتلا هستند، پادتن هایی قدیمی را دارا هستند که عموما بخش هایی از ویروس را که تغییر نمی کنند، هدف قرار می دهند. هنگامی که ما همین پادتن ها را در موش ها آزمایش کردیم، دریافتیم که پادتن ها نمی توانند از موش ها در مقابل مبتلا شدن به آنفلوانزا محافظت کنند.
پژوهشگران دریافتند که واکسیناسیون آنفلوانزا، پادتن هایی را تقویت می کند که تمایل دارند قسمت های محافظت شده و در عین حال، خنثی کننده ویروس را هدف قرار دهند. این مورد نشان داده است که واکسیناسیون می تواند از ایمنی پیشین برای ایجاد واکنش های محافظتی بیشتر استفاده نماید. افراد واکسینه شده، خیلی از پادتن ها را تولید می کنند که نواحی جدید و جهش یافته ای را در ویروس هدف قرار می دهند و نشان می دهند که پادتن های ناشی از واکسن، سازگاری بیشتری دارند.
حافظه سیستم ایمنی، یک واکنش سریع و خاص را نسبت به پاتوژن هایی که از پیش با آنها برخورد داشته اند، نشان می دهند. واکسن ها با قرار دادن سیستم ایمنی بدن در مقابل مقدار کمی از ویروس، کار خویش را انجام می دهند و باعث می شوند که سلول های B، یک حافظه بیولوژیکی را نسبت به ویروس ایجاد کنند. اگر بدن بعدها با همین ویروس مواجه شود، سیستم ایمنی تغییر می کند تا ویروس را مورد حمله قرار دهد و آنرا از بین ببرد.
برای این که محافظت صورت بگیرد، پروتئین های ویروسی رشته آلوده، معمولا باید با پروتئین هایی که در واکسن مورد استفاده قرار می گیرند، مطابقت داشته باشند. سلول های B، مانند کلیدهایی هستند که با قفل ها که همان پروتئین های ویروسی هستند، مطابقت دارند. این سلول ها می توانند دهه ها زنده بمانند و محافظت بلندمدتی را در مقابل عفونت های آینده ایجاد کنند اما اگر ویروس جهش یابد و تفاوت قابل توجهی داشته باشد، دیگر نمی تواند پروتئین های ویروسی را تشخیص دهد و امکان دارد به عفونت منجر شود.
بدین ترتیب، بدن انسان با آنفلوانزا، در یک مسابقه سلاح های تکاملی قرار می گیرد. از آنجائیکه ویروس های آنفلوانزا در هر فصل به سرعت تکامل و جهش می یابند، سیستم ایمنی ما برای تشخیص پروتئین های سطح ویروس در رشته های جدید آنفلوآنزا، با مشکل مواجه است؛ در نتیجه، بدن ما اغلب برای مبارزه با آنفلوانزاهای جدید، بر پادتن های قدیمی متکی است. این امکان وجود دارد چونکه بعضی از قسمت های ویروس آنفلوآنزا که برای ساختار یا عملکرد آن حیاتی هستند، تغییری نمی کنند و برای سیستم ایمنی بدن ما آشنا هستند.
پژوهشگران حالا دریافته اند بخش های ساختاری و عملکردی ویروس آنفلوآنزا که تغییر نمی کنند، برای هدف قرار دادن پادتن ها بهتر هستند. پادتن هایی که به یکی از بخش های خنثی کننده متصل می شوند، می توانند از عفونت پیشگیری کنند اما پادتن هایی که قسمت های غیر خنثی کننده را هدف قرار می دهند، اغلب از عهده این کار برنمی آیند. دانشمندان باور دارند که سن شخص، سابقه قرار گرفتن وی در معرض ویروس آنفلوانزا و نوع قرار گرفتن در معرض ویروس به واسطه عفونت یا واکسیناسیون، این مورد را تعیین می کنند که آیا پادتن های سیستم ایمنی، قسمت های خنثی کننده و غیر خنثی کننده ویروس را هدف قرار می دهند یا خیر.
این گروه پژوهشی، به دنبال یافتن یک سوال بودند؛ این که بعد از ایجاد عفونت طبیعی در مقابل واکسیناسیون، کدام یک از بخش های ویروس باید هدف قرار داده شوند و این که چگونه ایمنی پیشین، در شکل گیری پادتن های خنثی کننده و غیر خنثی کننده نقش دارد.
"جنا گوثمیلر"(Jenna Guthmiller)، پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: اگر پادتن های کسانی که به آنفلوانزا مبتلا می شوند، قسمت های بد یا غیر خنثی کننده ویروس را هدف قرار دهند، امکان دارد که ایمنی پیشین، آنها را مستعد مبتلا شدن به عفونت کند و یا شدت نشانه های آنفلوانزا را کم کند.
واکسیناسیون به طور گسترده ای، به ایجاد پادتن های خنثی کننده و محافظ منجر می شود و اهمیت دریافت واکسن آنفلوانزای فصلی را برجسته می کند.
"پاتریک ویلسون"(Patrick Wilson)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: این پژوهش، یک چارچوب اصلی را فراهم می آورد که نشان داده است چگونه ایمنی پیشین، واکنش محافظتی پادتن را نسبت به آنفلوانزا شکل می دهد. ما باید پژوهش های بیشتری انجام دهیم تا این مورد را مشخص نماییم که آیا هدف قرار دادن قسمت های خاص خنثی کننده و غیر خنثی کننده ویروس، مستقیما بر بیمار شدن شخص اثر می گذارد یا خیر.
این پژوهش، در مجله "Science Translational Medicine" به چاپ رسید.
منبع: aftablog.ir
itemprop="bestRating">5
978
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب