گذر از بازیگری به طرف اجراگری خاطراتی که زمان و مکان را دگرگون می کند
وبلاگ آفتاب: کارگردان نمایش کاوالو با اشاره به نمایشنامه پست مدرن این اثر و توجه به خاصیت های دیداری و اجرائی آن، از دشواری های تئاتر مستقل و دانشجویی گفت.
امیرحسین توکلی کارگردان نمایش «کاوالو» که این شب ها در تالار مولوی روی صحنه رفته است در گفتگو با گزارشگر مهر در رابطه با مبحث این نمایش توضیح داد: نمایشنامه ما از نظر شخصیت پردازی و فرم نگارش چندان کلاسیک نیست. متن نمایشنامه پست مدرن و اپیزودی است و در آن شخصیت ها اسم ندارند و سنین مختلف یک دختر در هفت سالگی، نوجوانی، بیست و چهار سالگی و غیره به گونه ای غیرخطی روایت می شود. در هر یک از این اپیزودها مرد داستان در نقش و نسبت های مختلف با او حضور دارد.
وی افزود: مسئله ما در این نمایش بالاتر از آن که قصه باشد، روایت بود. من متن را در یک وضعیت خاص نوشتم و در تمرین ها که به صورت گروهی و همراه با دراماتورژی صورت می گرفت تغییراتی در آن صورت گرفت. برخی اپیزودها را حذف کردیم و برخی را به گونه ای دیگر و برمبنای تمهیدات دراماتورژی و ریتم اجرا انجام دادیم تا نمایش خیلی به طرف کلام محوری نرود و شکل دیداری و اجرائی خویش را حفظ کند؛ این که دختر آغاز به گفتن روایتی می کند و این روایت همزمان باردیگر آغاز به اتفاق افتادن می کند. مسئله این است که چطور خاطره و روایتش می تواند زمان و مکان را تغییر دهد یا چیزی را از گذشته به حال آورد.
متن نمایش را برمبنای فهم فیزیکی بازیگران از آن صحنه بازنویسی کردیم
توکلی در رابطه با تمرین ها و کار گروهی در این نمایش عنوان کرد: ما قبل تر بهمراه آریا کیانفرد که دراماتورژی این نمایش را به عهده دارد، در دانشگاه تربیت مدرس و جشنواره های مختلف کار می کردیم و در فراخوان تئاتر مولوی انسجام بیشتری پیدا کردیم و گروهی تشکیل دادیم که در آن بچه های دانشگاه تربیت مدرس، دانشگاه هنر و دانشگاه تهران حضور داشتند. دور هم جمع شدیم و روی هر یک از اپیزودها و متن ها بدون این که خود متن را وارد تمرین نماییم، در رابطه با ایده های کارگاهی برخاسته از آن اپیزود صحبت می کردیم و اتود می زدیم. روی بدنی که در صحنه حاضر است کار می کردیم و بدون این که بخواهیم در وهله اول ارتباطش را با متن مشخص نماییم آنها را اجرا می کردیم. خیلی از اتودهای بدنی را هم خود بازیگران عرضه می کردند و بعد از آن متن را برمبنای فهم فیزیکی از آن صحنه بازنگری و چیدمانش را تصحیح می کردیم. برخی صحنه ها زمان بیشتری می برد و برخی صحنه ها سریع تر ساخته می شد. ما هرکدام از اپیزودها را با یک فهم اجرائی و دراماتورژی ساختیم، زیبایی شناسی این نمایش یکی نیست و گویی در هریک از اپیزودها و فرم زیبایی شناسانه و دیداری آن برمبنای ذهن و سن شخصیت دختر شکل می گیرد.
کارگردان نمایش «کاوالو» ضمن اشاره به طراحی صحنه در این اثر بیان نمود: هزینه تئاتر کار کردن در ایران بالا است و در شرایطی قرار داریم که مخاطب آثار هنری آن هم نه فقط تئاتر کم است. دوست داشتیم دکور بهتری می داشتیم، ما به یک درِ پرتابل نیاز داشتیم که بتواند حرکت نماید اما هزینه چنین دری با متریال فلزی حدود ۳۰ میلیون تومان بود و ما همان در را با چوب ساختیم اما در هر صورت طراحی را انجام دادیم چونکه در خود نمایش این در اهمیت زیادی دارد. این پرسش که وقتی صدای در را می شنویم چه کسی داخل خواهد شد و چه کاری خواهد نمود به نمایش ما کمک می نماید. در کنار آن، آکسسوارها و اشیای مختلفی هم در صحنه وجود دارد.
تلاش کردم برای طراح ها وضعیت مستقلی را فراهم کنم
وی اضافه کرد: طراحی نور این نمایش هم از وضعیت های بصری مثل مربع و دایره تشکیل شده است. یک مربع شیاری ساخته ایم که هم راهرو را نشان می داد و هم وقتی شیارهای آن به یکدیگر برخورد می کردند به یک شکل دیگر تبدیل می شد. طراحی صدا هم اهمیت زیادی داشت و سعی کردیم تا وضعیت های نویی را در صدا شکل دهیم. صداها از اتاق فرمان به صورت زنده اتفاق می افتند و برمبنای هماهنگی با بازیگر پخش می شوند. در رویارویی با طراح ها در عین بیان نکاتی که برایم اهمیت داشت، فضای مستقلی را برایشان تدارک دیدم. در طراحی لباس، تغییر لباس برای ما اهمیت داشت و لباس بازیگر مرد در همان روی صحنه تغییر می کند. لباس ها یک فضای روزمره را ایجاد می کنند که یادآور همان خیابان است و چیزی غریب و نمایشی نیست.
این کارگردان جوان در انتها ضمن اشاره به ۲ پرسوناژ بودن این نمایش اظهار داشت: ممکنست که اگر یک کار رئالیستی ۲ پرسوناژ باشد، از آنجائیکه فرم در همان آغاز مشخص می شود و تا آخر به همان شکل باقی می ماند، مخاطب خسته شود. ما تلاش کردیم تا از بازیگری به سوی اجراگری برویم که در آن وضعیت های مختلف به اجرا در می آیند و یک کاراکتر مشخص با خصوصیت های مشخص وجود ندارد. گذر از بازیگری به سوی اجراگری این امکان را می دهد تا در هر اپیزود شخصیت کاملا متفاوت با اپیزود و صحنه پیشین عمل کند. گاهی حضور بدنی همراه با حضور زبانی است و هر لحظه بازیگر کاری را انجام می دهد که حقیقی است و نه نمایشی. من فکر می کنم این خود تمهیدی است تا تماشاگر از خستگی دور بشود مانند اینستاگرام که در آن هر ویدئو فضای متفاوتی دارد. این فرمی است که ما در آن زندگی می نماییم و در این فرم شاید خستگی کم شود و یا اصلاً متوجه آن نشویم.
نمایش «کاوالو» از ۵ تا ۲۳ آذر هر شب ساعت ۱۸ در سالن اصلی تالار مولوی روی صحنه می رود.
عوامل اصلی این نمایش عبارتند از نویسنده و کارگردان: امیرحسین توکلی، دراماتورژ: آریا کیانفرد و بازیگران: پویان حاجی حسنی و فاطمه رادمرد.
در خلاصه داستان این نمایش آمده است: «چرا نمی شمارید؟ اینا زخمای منه... هزار و یک … هزار و دو … هزار و سه … هزار و چهار …»
عکس از پرتو جغتایی است. خلاصه اینکه من متن را در یک وضعیت خاص نوشتم و در تمرین ها که بصورت گروهی و همراه با دراماتورژی صورت می گرفت تغییراتی در آن صورت پذیرفت. توکلی در ارتباط با تمرین ها و کار گروهی در این نمایش عنوان کرد: ما قبل تر به همراه آریا کیانفرد که دراماتورژی این نمایش را به عهده دارد، در دانشگاه تربیت مدرس و جشنواره های مختلف کار می کردیم و در فراخوان تئاتر مولوی انسجام بیشتری پیدا کردیم و گروهی تشکیل دادیم که در آن بچه های دانشگاه تربیت مدرس، دانشگاه هنر و دانشگاه تهران حضور داشتند. هزار و یک … هزار و دو … هزار و سه … هزار و چهار … عکس از پرتو جغتایی است.
منبع: aftablog.ir
این مطلب آفتاب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کابران آفتاب در مورد این مطلب