فجر جهانی خاموش افتتاح می گردد
به گزارش وبلاگ آفتاب، یکی از اصلی ترین انتقادها به این نوبت، سکوت سنگین بخش خبری و روابط عمومی جشنواره است؛ بخشی که به جای ایجاد جریان رسانه ای، اطلاع رسانی شفاف و پاسخ گویی، عملا خاموش بوده است.
چهل وسومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر امروز در حالی شروع می شود که مجموعه ای از ابهام ها، تأخیرها و بی برنامگی ها، تصویری کم رمق از یکی از قدیمی ترین رویدادهای سینمایی کشور ساخته است؛ جشنواره ای که بعد از سال ها رفت وآمد میان استقلال و ادغام در بخش ملی، امسال باردیگر بصورت مستقل برگزار می گردد و برای اولین بار میزبان خودرا به شیراز سپرده است.
با این حال، هرچه به زمان شروع رویداد نزدیک شدیم، نشانه های بیشتری از ضعف ساختاری و اجرائی آن آشکار شد؛ تا جایی که خیلی از کنشگران رسانه ای باور دارند اگر قرار بود استقلال بخش بین الملل به چنین کیفیتی ختم شود، شاید ادامه دادن مدل پیشین هرچند نه بی نقص دست کم با این حجم از بی توجهی و سکوت همراه نبود.
روابط عمومی خاموش؛ رسانه ها در تاریکی کامل
یکی از اصلی ترین انتقادها به این دوره، سکوت سنگین بخش خبری و روابط عمومی جشنواره است؛ بخشی که بجای ایجاد جریان رسانه ای، اطلاع رسانی شفاف و پاسخ گویی، در عمل خاموش بوده و کمترین ارتباط را با خبرنگاران برقرار کرده است. نتیجه این وضعیت، انزوای بیشتر جشنواره و کاهش چشم گیر رغبت رسانه ها برای پیگیری اخبار و برنامه های آنست.
انتشار جدول نمایش فیلم ها نیز امیدها را افزایش نداد؛ برعکس، این جدول نشان داد که جشنواره در عرصه محتوا نیز حرف چندانی برای گفتن ندارد. اتکای افراطی به یک «کلیدواژه شاعرانه» که گفته می شد مقرر است در جوار حافظ و سعدی جلوه ای تازه پیدا کند، در عمل به طرحی ناهماهنگ و نامناسب بدل شده که بیشتر شبیه آوایی ناخوش در جمع پرندگان خوش صداست تا انتخابی هنری یا هویتی.
عدم دعوت از «صدای هند رجب»؛ پرسشی بی پاسخ در بخش ایدئولوژیک
یکی از انتظارات جدی، حضور فیلم «صدای هند رجب» بود؛ اثری که می توانست حداقل در جهت اهداف اعلام شده جشنواره درباره ی پشتیبانی از مردم فلسطین معنا پیدا کند. اما دعوت نشدن این فیلم با بهانه هایی واهی پرسش های تازه ای درباره ی میزان جدیت برگزارکنندگان در پیگیری همین اهداف حداقلی به وجود آورده است. هنوز مشخص نیست تا چه اندازه تلاش واقعی برای حضور این فیلم صورت گرفته است. این فیلم می توانست کمترین اقدامی برای تحقق اهداف ایدئولوژیک جشنواره باشد؛ اهدافی که با پشتیبانی از مردم مظلوم فلسطین هم خوانی دارد.
ابهام در برنامه ریزی، اعلام نشدن لیست مهمانان، معرفی نشدن فیلم ها و نبود اطلاعات پیشینی، امکان پوشش حرفه ای را از رسانه ها، منتقدان و حتی سینماگران سلب کرد. این در شرایطی است که در معیارهای جهانی، بازه قبل از جشنواره مهم ترین زمان برای تبلیغات، معرفی آثار، انتشار تیزر، نشست های نقد و بررسی و ایجاد جریان گفتگوست. اما تأخیرهای مکرر در اعلام اطلاعات، در عمل این فرصت را از میان برده و حتی برنامه ریزی حداقلی برای پوشش رویداد را نا ممکن کرده است.
اکنون که جشنواره کار خودرا شروع کرده، به نظر می آید این سکوت و عدم اطلاع رسانی ها نه یک خطای اجرائی، بلکه نتیجه طبیعی نبودِ محتوای قابل عرضه بوده است.
اگر مخاطبان دوره های دبیری رضا میرکریمی را ندیده بودند، شاید امروز چنین نارضایتی شدیدی وجود نداشت؛ همان دوره هایی که نشان داد بخش بین الملل ظرفیت و پتانسیل های جدی برای رشد و اثرگذاری دارد. اما در دوره اخیر، نه از آن پتانسیل ها خبری هست و نه از برنامه ریزی هایی که آن موفقیت ها را ممکن کرده بود. گویی بخش بزرگی از تجربیات گذشته کنار گذاشته شده و جشنواره به مسیر معکوس عقب گرد کرده است.
چهل وسومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر، در آستانه برگزاری، بالاتر از آنکه شور و شوق یک رویداد بین المللی را القا کند، پرسش هایی جدی درباره ی ضرورت برگزاری، شیوه مدیریت و چشم انداز آینده اش به وجود آورده است. جشنواره ای که قرار بود با استقلال باردیگر خود به مرحله ای نورسیده شود، حال با ضعف های ساختاری، بی برنامگی و محتوایی کم رمق روبه روست؛ وضعیتی که بسیاری آنرا نتیجه مستقیم نبود برنامه ریزی، عدم شفافیت و فاصله گرفتن از معیارهای حرفه ای می دانند.
در مجموع، چهل و سومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر، بجای این که نمادی از تجدید حیات باشد، با این ضعف ها به انزوای بیشتر کشیده شده است. آیا این جشنواره می تواند از این بحران عبور کند، یا این دوره نقطه عطفی برای بازبینی اساسی خواهد بود؟ منتقدان امیدوارند که صدای این انتقادها شنیده شود تا رویدادی با چنین سابقه ای، از فراموشی نجات یابد.
منبع: تسنیم
این مطلب آفتاب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کابران آفتاب در مورد این مطلب