انزوای انسان در کابوس های بیدار درهای ورود به تئاتر بی رویه باز است
به گزارش وبلاگ آفتاب، کارگردان نمایش کابوس های بیدار ضمن اشاره به خصوصیت های این اثر نمایشی عنوان نمود که امروزه تولید تئاتر حدودا غیر ممکن است و حمایتی در جهت تولید، اتفاق نمی افتد.
به گزارش وبلاگ آفتاب به نقل از مهر، نمایش «کابوس های بیدار» به نویسندگی محمد کار آزاد و کارگردانی بهروز پوربرجی از ۳ شهریور در بوتیک هنر ایران روی صحنه رفته است. پوربرجی درباره ی خاصیت های محتوایی این اثر اظهار داشت: این نمایشنامه ساختاری اکسپرسیونیستی دارد و در مورد تنهایی و انزوای انسان سخن می گوید. نمایش از ساختار ارسطویی فاصله گرفته و به گونه ای مدرن، بدون وحدت زمان، سیال ذهن را در ساده ترین شکل خود به نمایش درمی آورد. انزوایی که بشر بر اثر سرکوب احساسات و عواطفش به آن می رسد؛ سرکوبی که می تواند جبری یا خودخواسته باشد. در این نقطه، انسان درگیر «من» با «خود» می شود و همین سرکوب، او را به طرف بی تعادلی رفتاری و خیال زدگی سوق می دهد. وی ادامه داد: در این روند، انسان در جمع حضور دارد اما بازهم احساس تنهایی می کند؛ حسی که خیلی از ما تجربه کرده ایم. در چنین شرایطی ذهن به نشخوار می افتد و فرد تا جایی درگیر خیال می شود که مرز واقعیت و خیال از میان می رود. بعد از مطالعه طرح اولیه نمایشنامه از نویسنده خواستم متن کامل شود تا بتوانم آنرا برای اجرا آماده کنم. در تحلیل خود، مفهوم «آنیما» یعنی مادینگی درون مرد را پرورش دادم و شخصیت زن نمایشنامه را بازتاب همین «آنیما» دانستم. بر همین اساس، هر ۲ شخصیت را یک نفر درنظر گرفتم تا ارتباطات معنای دیگری پیدا کند و کشمکش درونی روی صحنه شکل بگیرد. پوربرجی با اشاره به دشواری مسیر خلق اثر اظهار داشت: برای روایت قصه، کم کم از بازیهای فقط اکسپرسیونیستی فاصله گرفتیم و بدنبال مابه ازای عینی زندگی گشتیم تا روایت بتواند مخاطب را بیشتر درگیر کند. نمادها و نشانه ها نیز به واسطه حضور آرکی تایپ «آنیما» قوت گرفتند. عدد ۳ بعنوان سمبل «آنیما» در سراسر نمایش حضور دارد؛ موسیقی بر همین مبنا با ریتم ۳/۴ ساخته و حضور زن در سه مرحله تقویت شد. مجموعه این عناصر در کنار هم قرار گرفتند تا نمایش به اجرا درآید. این کارگردان درباره ی نسبت نمایش با مخاطب امروز تئاتر، خاطرنشان کرد: این اجرا بالاتر از هر چیز، تماشاگر را با خودش درگیر می کند برای اینکه او قسمتی از زندگی شخصی اش را روی صحنه می بیند؛ همان وسوسه ها، اغواگری ها و تسلیم شدن هایی که هرکدام از ما در زندگی تجربه کرده ایم. هرچند مخاطب امروز بیشتر بدنبال سرگرمی است، اما این نمایش هشدار می دهد که سرگرمی صرف می تواند به بی تفاوتی و ناامنی منجر شود. وی درباره ی وجه مشترک اثر با زندگی امروز مخاطب توضیح داد: وجه مشترک، خود مخاطب است؛ درست مانند آینه ای که انسان تصویر خودش را در آن می بیند. همان فردی که در ظاهر معاشرتی و شوخ است اما در درون منزوی و تنها. در این اثر، تماشاگر نشخوارهای ذهنی خودش را می بیند؛ ذهنی که از کنترل خارج شده و در برابرش نگهبانانی سنگدل ایستاده اند.
پوربرجی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به چالش های تولید اثر بیان نمود: بالاتر از سه دهه است که در حوزه تئاتر فعالیت دارم و باید بگویم امروزه، تئاتر کار کردن حدودا امکانپذیر نیست. هیچ حمایتی، حتی معنوی برای تولید وجود ندارد و هنرمند ناچار است همه مراحل را به تنهایی پیش ببرد. مهم ترین ارکان هنرهای نمایشی یا برچیده شده یا به حاشیه رفته اند. تئاتر خصوصی شده و نگاه تبلیغاتی، آنرا به کالایی مصرفی تقلیل داده است. من با اصل خصوصی شدن مخالف نیستم، اما بی توجهی به جایگاه هنر، بی مهری بزرگی است. وی افزود: امروز اقتصاد تئاتر در تبلیغات شکل می گیرد و این حوزه انحصاری شده و در اختیار افرادی محدود است؛ افرادی که شاید شناختی از تئاتر نداشته باشند اما نبض دنیای مجازی را در دست گرفته اند و قدرت بیزینس بالایی دارند. من معتقدم جایی مثل خانه تئاتر می تواند میدان داری کند و پلی میان بیزینس و هنر بسازد. در گذشته اداره تئاتر چنین نقشی را ایفا می کرد و بعنوان نمونه غربالگری میان بازیگر و نابازیگر انجام می داد اما امروز با حذف این اداره، فضای بازیگری ناامن شده و درهای ورود بی رویه باز است؛ اتفاقی که بدون شک تئاتر از آن لطمه خواهد دید. او در آخر صحبت های خود اظهار نمود: امیدوار هستم روزهای بهتری در انتظار تئاتر باشد. لازم است کمتر با سلیقه شخصی درباره ی این حوزه تصمیم گیری نماییم، چونکه تئاتر امری تخصصی است. سالن های تئاتر مغازه نیستند که هر کس برمبنای سلیقه اش آنها را تزیین کند. به نظرم در عصر تکنولوژی باید نظام مندتر عمل نماییم. من مخالف هیچ یک از تغییرات رخداده نیستم و حتی می توان آنها را شکلی از تکامل دانست اما ضروریست این روند به دور از باندبازی و جناح بندی هدایت شود. تئاتر خود زندگی است و در همان ابعاد و اندازه باید درباره ی اش قانونمندتر فکر کرد و تصمیم گرفت. محمد کار آزاد، آرزو خلیلی و مبینا فرهمندآریا (بازی ساز سایه) گروه بازیگران این نمایش را می سازند. نمایش «کابوس های بیدار» به نویسندگی محمد کار آزاد و کارگردانی بهروز پوربرجی تا ۲۸ شهریور روی صحنه بوتیک هنر ایران می رود. خلاصه اینکه عدد ۳ به عنوان سمبل آنیما در سراسر نمایش حضور دارد؛ موسیقی بر همین مبنا با ریتم ۳/۴ ساخته و حضور زن در سه مرحله تقویت شد. تئاتر خصوصی شده و نگاه تبلیغاتی، آن را به کالایی مصرفی تقلیل داده است. وی ادامه داد: امروز اقتصاد تئاتر در تبلیغات شکل می گیرد و این حوزه انحصاری شده و در اختیار افرادی محدود است؛ افرادی که شاید شناختی از تئاتر نداشته باشند اما نبض دنیای مجازی را در دست گرفته اند و قدرت بیزینس بالایی دارند.
منبع: aftablog.ir
این مطلب آفتاب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کابران آفتاب در مورد این مطلب