در ستایش فیلم جدید برادران داردن ترک جشنواره کن با یک جایزه دیگر
وبلاگ آفتاب: منتقدان یک صدا باور دارند خانه مادر جوان تحسین شده ترین فیلم برادران داردن در بالاتر از یک دهه است.
به گزارش وبلاگ آفتاب به نقل از مهر، «خانه مادران جوان» که عصر جمعه در جشنواره کن و در بخش رقابتی اصلی به نمایش درآمد و نهمین حضور برادران داردن در بخش مسابقه کن را رقم زد، ثابت کرد داردن ها حدودا هیچ گاه کن را دست خالی ترک نمی کنند. این فیلم شب پیش جایزه بهترین فیلم نامه را از هفتاد و هشتمین دوره جشنواره کن دریافت کرد.
در جشنواره کن با پخش تیتراژ فیلم، تشویق های گرم و پرشور در سالن موج می زد و داردن ها همبازی های خودرا در آغوش گرفتند. بازیگران جوان اشک هایشان را پاک می کردند. لاروئل که در فیلم نقش پرلا را بازی می کند، آشکارا از شدت احساسات می لرزید.
لوک بسون کارگردان فرانسوی و لوکاس دونت فیلمساز بلژیکی سازنده «نزدیک تر» از حاضران مراسم افتتاحیه این فیلم بودند.
در حالی که منتقدان در سالیان اخیر کمتر به سبک ناتورالیستی خاص داردن ها روی خوش نشان داده اند، این ۲ برادر بلژیکی بازهم به تولید درام های اجتماعی- رئالیستی که با دوربین های دستی فیلمبرداری شده اند، ادامه می دهند. تحسین شده ترین فیلم آنها «دو روز، یک شب» در سال ۲۰۱۴ بود.
داردن ها ۲ بار با نخل طلا به خانه رفته اند: یک دفعه برای فیلم «رزتا» در سال ۱۹۹۹ و بار دیگر برای «کودک» در سال ۲۰۰۵. دیگر جوایز جشنواره ای آنها شامل جایزه بهترین کارگردانی برای «احمد جوان» در سال ۲۰۱۹، جایزه بزرگ هیات داوران برای «بچه ای با دوچرخه» در سال ۲۰۱۱، جایزه بهترین فیلم نامه برای «سکوت لورنا» در سال ۲۰۰۸ و جایزه ویژه ای به افتخار هفتاد و پنجمین سالگرد کن برای «توری و لوکیتا» در سال ۲۰۲۲ است.
هیچ کارگردانی تا حالا ۳ بار جایزه نخل طلا را به خانه نبرده است.
منتقدها چه نوشتند؟
جوردن روئیمی از ورلد آف ریل درباره ی فیلم نوشته است: ژان پیر و لوک داردن در «خانه مادر جوان» به زمین آشنای خود بازگشته اند؛ فیلمی بی سروصدا و پرقدرت که در آن، نویسندگان بلژیکی بار دیگر کاری را که در آن بهترین هستند، انجام می دهند؛ مشاهده زندگی در حاشیه ها با صداقت و دقت احساسی که کمتر کسی می تواند با آن برابری کند.
این ۲ برادر بعد از ساخت تعدادی فیلم آشکارا ملودرام، که چندان به ذائقه منتقدان خوش نیامد اما عمیقا درگیر کننده بودند، با «خانه مادر جوان» بازگشتی به گذشته کرده اند؛ ساده، عمیقاً انسانی و بی گمان داردنی.
داستان این فیلم به مجموعه ای از شخصیت ها می پردازد، که در یک خانه دولتی برای مادران نوجوان در لیژ گرد آمده اند. زنان جوانی که با بارداری، مادر شدن در سن کم، اعتیاد، طرد شدن و بار دردناک لطمه های نسلی روبه رو هستند، اینجا در کنار هم زندگی می کنند. داردن ها داستان این زنان را با سکون و همدلی معمول مستندگونه شان ارائه می کنند اما چنان که هر فریم درخواست دارد تا درک شود، نه ترحم.
پرلا (لوسی لاروئل)، که از قبل مادر نوئه نوزاد است و می کوشد رابطه اش را با پدر غایب نوزاد به سرو سامان برساند، جسیکا (بابت وربیک) که با خاطره رها شدن حل نشده اش در دوران کودکی زندگی می کند، جولیا (السا هوبن) معتادی درحال ترک که مادر بودن و عشق الهام بخش او شده و آریان (با بازی فوق العاده جاناینا هالوی فوکان) که تنها ۱۵ سال دارد و مصمم است دخترش را به مادرش بسپارد...
هر یک از این زنان اهتمام دارد تا چرخه قدیمی را بشکند و از آن بیرون بیاید. داردن ها گاه به آرامی، گاه به گونه ای دلخراش، بین مادران و دختران، گذشته و حال، درحال بررسی چیزهای مشابه هستند و البته نوزادان هم همه جا هستند. آنها نمادهای کوچک و شکننده ای از امید و تکرارند. لبخند لیلی کوچولو حسابی جدی است و در لحظه ای از راه می رسد که تنش عاطفی به آرامی منفجر می شود.
همه اینها در صحنه پایانی و نمایش «وداع» آپولینر به نتیجه می رسد تا یکی از تأثیرگذارترین پایان های داردن ها در سالیان اخیر رقم بخورد. یک شعر ساده، یک نوزاد در آغوش، و انتخاب های نا ممکن زنان جوانی که اهتمام در انتخاب عشق، بقا یا هر ۲ دارند.
اسکات راکسبورو منتقد هالیوود ریپورتر، از «خانه مادر جوان» به عنوان نمونه دیگری از رئالیسم اجتماعی بلژیکی از داردن ها یاد کرده و نوشته است: این فیلم، در صورتیکه تمام رئالیسم خامی را که داردن ها به آن معروف هستند، در خود جای داده، به صورت غیرمعمولی گرم و خوش بینانه نیز است و صحنه هایی داشت که تماشاگران کن در راه خروج از سالن لبخند بر لب داشتند.
پیتر بردشاو منتقد معروف گاردین ۵ ستاره به فیلم داده و فیلم را بازگشتی برجسته به فرم برادران داردن خوانده است.
وی نوشته است: ملایمت، دلسوزی و عشق، نکات کلیدی این فیلم جدید و بی سروصدا و برجسته از برادران داردن است که به نظر من بعد از ملودرام های خسته کننده اخیرشان، بازگشتی به فرم ایده آل آنهاست. در اینجا سادگی و وضوحی وجود دارد که وقار و هوش را بین همه افراد روی پرده، در هر صحنه و با تصویر کردن هر شخصیت، بدون هیچ نوع اغراق و پیرایشی تقسیم می کند.
وی اضافه کرد: داردن ها باردیگر استاندارد طلایی خودرا برای سینمای واقع گرای اجتماعی در کن تثبیت کرده اند و یک سوال اساسی طرح می کنند: با توجه به این که تصمیم گرفته اید سقط جنین نکنید، آیا سپردن نوزادتان به فرزندخواندگی مسئولانه تر، عاشقانه تر و در حقیقت قهرمانانه تر است؟ یا این که این یک شکست وجودی اراده و شجاعت است که سبب می شود بازار خریداران طبقه متوسط برای پذیرش فرزندخوانده ادامه یابد؟ البته هیچ پاسخی برای این سوال وجود ندارد، اما در اینجا ایمان به آینده ای بهتر وجود دارد و صحنه پایانی، شامل شعر «وداع» اثر آپولینر، بسیار اثرگذار است.
پیتر دبروژ منتقد ورایتی هم نوشته برادران داردن تمرکز وسیع تری را برای انسانی ترین درام خود در بالاتر از یک دهه اتخاذ نموده اند.
وی نوشته است: داردن ها قبل از پرداختن به داستان هایی با تمرکز بر عدالت اجتماعی برگرفته از واقعیت، مستندهای کوتاهی ساختند که در پروژه های مسکن طبقه کارگر اتفاق می افتاد. آنها همان رویکرد غوطه ور و مشاهده ای را با خود به فیلم های بلند داستانی شان آوردند که با فیلمبرداری روی دست با برداشت های طولانی، محلهای خشن خیابانی و انتخاب بازیگران غیرحرفه ای به امضای آنها بدل شده است.
وی در ادامه افزوده است: «مادران جوان» متقاعدکننده ترین فیلم این ۲ نفر تا حالا است که عمدتا به سبب روشی است که از تمرکز روی یک یا دو شخصیت در بحران، به یک فرم کرال آزاد گسترش داده شده است... «مادران جوان» که عمیقاً اثرگذار است، بهترین فیلم این ۲ برادر در بالاتر از یک دهه اخیر است، برای اینکه آنها اهتمام کردند ستاره های سینما، سیسیل دو فرانس و ماریون کوتیار، را در دنیای خود خلق کنند.
منبع: aftablog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب