محسن اسلام زاده با وبلاگ آفتاب مطرح كرد؛
ملاقات با داعشی های اروپایی در زندان مخفی طالبان
به گزارش وبلاگ آفتاب محسن اسلام زاده کارگردان مستند زندگی میان پرچم های جنگی بیان کرد که در حین ساخت این مستند با داعشی های اروپایی دیدار داشته است.
محسن اسلام زاده کارگردان مستند «زندگی میان پرچم های جنگی» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این اثر که بتازگی رونمایی شده است، توضیح داد: این مستند در سال ۹۷ تولید شد و در سال ۹۸ هم در بخش جایزه شهید آوینی جشنواره «سینما حقیقت» و جشنواره فیلم فجر همان سال حضور داشت. به رغم آنکه این مستند یک اثر راهبردی هم شمرده می شود، متأسفانه هیچ جایی را پیدا نکردیم که هزینه های عرضه آنرا تأمین و از کار حمایت کند. این شرایط واقعاً ناراحت کننده بود چون که زحمت بسیاری برای آن کشیدیم. می خواستیم مردم و مسؤلان همه بدانند که در افغانستان چه خبر است و چه اتفاقاتی در جریان است.
وی افزود: سال جاری و با حضور آقای کاوه در بخش مستند شبکه پرس تی وی، کار را معرفی کردیم و مذاکراتی هم میان پخش کننده و شبکه انجام شد، کار توانست نمره بالایی از مدیران شبکه بگیرد و موفق شدیم «زندگی میان پرچم های جنگی» را به این شبکه بفروشیم. وقتی توافق صورت گرفت، حوادث اخیر در افغانستان رقم خورد و بنا بر این کار از شبکه پرس تی وی پخش گردید. پس از آن بواسطه استقبال زیاد مخاطبان تصمیم گرفتیم با کمک سامانه «عماریار» به صورت مجازی و حضوری، برای اکران این مستند در بعضی شهرستان ها برنامه ریزی نماییم. در کنار این اکران ها مسائل افغانستان را هم با حضور کارشناسان تحلیل خواهیم کرد تا فضایی برای شناخت اتفاقات افغانستان در کشور شکل بگیرد. شکر خدا استقبال خوبی هم از این اکران ها شاهد بودیم.
دنباله ای بر روایت «تنها میان طالبان»
وی درباره محتوای این مستند اظهار داشت: «زندگی میان پرچم های جنگی» به شکلی نسخه دوم و ادامه مستند «تنها میان طالبان» است که پیشتر ساخته بودم و در آن به بحث میهمانان ناخوانده افغانستان در سالهای اخیر یعنی نیروهای داعشی پرداخته ایم. در کنار این بحث دوربین از ۲ زاویه جنگ را روایت می کند، هم در منطقه تحت تسلط دولت حضور دارد و بین مردم و نیروهای نظامی روایت گر احساس آنها نسبت به نیروهای طالبان است و پس از آن برای رسیدن به نقاط تحت تسلط داعش، مجبور به همراهی با طالبان شدیم اما این دفعه در شمال افغانستان.
اسلام زاده تاکید کرد: با وجود محدودیت های بسیاری که در این سفرها داشتیم، سعی کردیم تا حد امکان اطراف را به خوبی ببینیم و روایت نماییم تا تجربه متفاوتی برای مخاطب رقم زده باشیم.
کتابی به نام «نامه های کابل» نوشته سفیر انگلستان در کابل در حد فاصل سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ است که نقل قول های بسیار و گزارش های مفصلی دارد که ژنرال های آمریکایی و انگلیسی از آن زمان معتقد بودند، جنگ افغانستان پایانش شکست برای غرب خواهد بود این مستندساز که سال ها تجربه مستندسازی در رابطه با جریان طالبان را در کارنامه دارد تاکید کرد: آنچه امروز شاهد می باشیم همان جریان طالبان است که می خواهد تمام افغانستان را تحت تسلط خود داشته باشد و تنها تفاوت این است که این روزها بیشتر شاهد بازتاب رسانه ای این حرکت هستیم. پیشتر هم در یک گفتگو اشاره کرده بودم که این ها مناطق بسیاری را تحت تسلط خود دارند و بزودی به دیگر مناطق هم حمله خواهند کرد، اما طرف مقابل نه تنها باور نمی کند که تمسخر هم می کند.
وی تاکید کرد: من از همان زمان وضعیت امروز را می دیدم چون که از سال ۹۲ و در منابع غربی که مطالعه می کردم، نشانه های این وضعیت را می دیدم. کتابی به نام «نامه های کابل» نوشته سفیر انگلستان در کابل در حد فاصل سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ است که نقل قول های بسیار و گزارش های مفصلی دارد که ژنرال های آمریکایی و انگلیسی از آن زمان معتقد بودند، جنگ افغانستان پایانش شکست برای غرب خواهد بود.
اسلام زاده درباره وضعیت مردم افغانستان در میانه این مخاصمه قدرت ها اظهار داشت: «زندگی میان پرچم های جنگی» روایت همین مردم است که بزرگ ترین قربانی این جنگ هستند. شما در سرتاسر فیلم من می بینید که افراد مسلح با موتور جابه جا می شوند و مردم عادی سوار الاغ زندگی می کنند. در یکی از سکانس ها ناگهان خبر می رسد که در روستایی جنگ شده است، وقتی رسیدیم شاهد مردمی بودیم که در میانه میدان جنگ مشغول برداشت پیاز از زمینهای کشاورزی خود بودند! بچه های شان مشغول بازی بودند و وقتی فرار کرده بودند، الاغ های شان در بین میدان جنگ باقی مانده بود. به همین علل بزرگ ترین قربانیان این جنگ را مردم می دانم که شاید اکثرشان هیچ پرچمی هم در دست نداشته باشند.
مردم افغانستان می خواهند زندگی کنند
وی اضافه کرد: مردم افغانستان می خواهند زندگی کنند، این در حالیست که جنگ در این کشور وارد پنجمین دهه شده و بعید نیست باتوجه به خشکسالی ها این کشور سمت قحطی برود و مجدد شاهد مهاجرت های گسترده از آن باشیم. دست به دست شدن مناطق که در فیلم ما هم روایت می شود یکی از زجرهای بزرگ مردم این کشور است.
آخرین سکانس مستند من مربوط به زندان مختص داعشی های اروپایی و خارجی است. وقتی به ایران بازگشتم متوجه شدم به آنجا حمله شده، طالبان را کشته اند و داعشی ها را برده اند. یعنی همه را با هم بمباران نکرده اند و داعشی ها را نجات داده اند اسلام زاده تاکید کرد: جنگ افغانستان یک جنگ داخلی است که ابعاد آن می تواند برای ایران و کل منطقه خطرناک باشد. دلیل این که در ۲ فیلم سراغ داعش رفته ام این است که این مساله در افغانستان امروز بسیار مهم می باشد، حتی برای ایرانیها و چینی ها و هندی ها، برای همه منطقه مهم می باشد. برخی می پرسند چرا سراغ دوگانه داعش و طالبان در این مستند رفتی و دوگانه طالبان و مردم را روایت نکردی؟ پاسخم این بود که مساله اصلی من داعش است. این پدیده یک معضل ملی برای افغانستان نیست، یک پدیده فراملی است که کل منطقه را تهدید می کند. بنا بر این در «زندگی میان پرچم های جنگی» سراغ داعش در مرزهای شمالی افغانستان رفتم که به کشورهای آسیای میانه و کشور عزیز ما نزدیک است. مساله مهم این بود که نیروهای طالبان هم به لحاظ عقیدتی و هم سیاسی مشکلات بزرگی با داعش دارند. متأسفانه از سوی دیگر حکومت افغانستان در بخش هایی متهم به پشتیبانی از داعش در مقابل طالبان شده است که اسنادش در فیلم ما هم هست.
وی بیان کرد: آخرین سکانس مستند من مربوط به زندان مختص داعشی های اروپایی و خارجی است. وقتی به ایران بازگشتم متوجه شدم به آنجا حمله شده، طالبان را کشته اند و داعشی ها را برده اند. یعنی همه را با هم بمباران نکرده اند و داعشی ها را نجات داده اند. مساله داعش از این منظر مساله بسیار مهم در افغانستان است که به نظرم در جنگ با طالبان تا به امروز شکست خورده است. هرچند هنوز خطر آن وجود دارد.
اسلام زاده درباره جذاب ترین تجربه خود در فرایند ساخت مستند «زندگی میان پرچم های جنگی» هم اظهار داشت: مهم ترین سکانس این مستند همان سکانس دیدار ما با چند داعشی فرانسوی در زندان مخفی طالبان است. مخاطب مستند منتظر چنین سکانسی بوده و نهایتا هم توانستم آنرا ضبط کنم. آنها ما را نمی شناختند که چه کسی هستیم اما روز سختی بود و جان مان هم در خطر بود. طالبان دستور قطع کامل تلفن ها را داده و روز آخر سفر ما هم بود. غبطه می خورم که آن صحنه ها را باید بهتر ضبط می کردم اما آنقدر خطر را نزدیک احساس می کردیم که می خواستیم کار نیمه تمام نماند و به اجبار چند ساعت بیشتر آنجا نماندیم. احتمال حمله هوایی از جانب آمریکایی بود، طالبان هم اصلاً اصول اطلاعاتی را رعایت نمی کنند و مدام با تلفن درباره ما صحبت می کردند! روزهای آخر خیلی احساس خطر می کردیم. در «تنها میان طالبان» تنها در مناطق تحت تسلط طالبان بودیم اما در این مستند جدید بین نیروهای دولتی هم بودیم و بنا بر این حساسیت روی ما بسیار بیشتر شده بود.
منبع: aftablog.ir
itemprop="bestRating">5
982
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب