سالگرد اولین ماموریت كاوش ماه ناسا
ماموریت آپولو 15 50 ساله شد
وبلاگ آفتاب: امروز 50 سال از شروع ماموریت ˮآپولو 15ˮ، ماموریتی که اولین کاوش حقیقی ناسا بر روی کره ماه شمرده می شود، می گذرد.
به گزارش وبلاگ آفتاب به نقل از ایسنا، بامداد ۲۶ ژوئیه سال ۱۹۷۱ بود که ماموریت "آپولو ۱۵" که نخستین ماموریت اکتشافی ماه بود از مجموعه پرتاب فضایی ۳۹ در مرکز فضایی "کندی" به فضا رفت. نهمین ماموریت سرنشین دار "آپولو" و چهارمین فرود روی ماه با بهره گیری از یک ماژول قمری بهبود یافته، شاهد نخستین وسیله نقلیه ای بود که بر روی ماه حرکت می کند و به فضانوردان اجازه می دهد تا دورتر از گذشته روی ماه پرسه بزنند.
"آپولو ۱۵" سه روز بعد از پرتاب در تاریخ ۲۹ ژوئیه وارد مدار ماه شد. این فضاپیمای دوقلو شامل "سفینه فرماندهی خدمات آپولو"(CSM) ملقب به "Endeavor" و "ماژول قمری فالکون" بود.
سرهنگ "دیوید رندولف اسکات" فرمانده این ماموریت بود و سرگرد "آلفرد مریل وردن" خلبان ماژول فرماندهی و سرهنگ دوم "جیمز بنسون اروین" نیز خلبان ماژول قمری بود.
"اسکات" یک فضانورد باسابقه بود که خلبان ماموریت "جمینی ۸"(Gemini ۸) و "سفینه فرماندهی خدمات" در ماموریت آپولو ۹ بود. "وردن" و "اروین" اما هر دو تازه کار بودند و نخستین پروازهای فضایی خودرا انجام می دادند.
"آپولو ۱۵" مرحله بلند پروازانه تری را از برنامه ایالات متحده برای فرود روی ماه نشان داد. در جایی که "آپولو ۱۱" تا "آپولو ۱۴" قصد دستیابی به ماه و یادگیری بیشتر در مورد نحوه انجام فرود دقیق روی آنرا داشتند، "آپولو ۱۵" نخستین مأموریتی بود که وظیفه انجام سفرهای اکتشافی طولانی بر روی سطح ماه و انجام تحقیقات علمی فشرده در مناطق مختلف ماه و همین طور مدار آنرا داشت.
این ماموریت ها با معرفی فضانوردان دانشمند و تاکید بیشتر بر آموزش علمی خدمه، با سفر فضانوردان به مناطقی از کره زمین که شبیه به کره ماه هستند، برای مطالعه سطح شناسی و تمرین نخستین حفاری های عمیق انجام شد.
برای کمک به این برنامه جدید اکتشافی، ماموریت "آپولو ۱۵" به نسخه های بهبود یافته ماژول ها مجهز شد. در عین حال، ماژول قمری ۱۸۰۰ کیلوگرم سنگین تر از نسخه های قبلی شده بود، چونکه مخازن بزرگتری برای سوخت و اکسیژن و همین طور باتری های بزرگتر و سلول های خورشیدی وسیع تر در آن گنجانده شده بود. این افزودنی ها به ماژول قمری اجازه داد تقریباً دو برابر مدت زمان قبل روی سطح عملیاتی بماند و محموله بیشتری را تحمل کند که شامل "وسیله نقلیه کاوش ماه"(LRV) بود.
علاوه بر اینها، "اسکات"، "وردن" و "اروین" در این ماموریت، لباس فضایی جدیدی پوشیدند که برای تحرک بیشتر طراحی شده بود و به لطف زیپ زاویه دار، آسان تر قابل پوشیدن و درآوردن بود. همین طور هنگام راه رفتن روی سطح ماه، "اسکات" و "اروین" کوله پشتی های بهبود یافته ای همراه داشتند که اکسیژن بیشتر و باتری های بادوام تری داشت.
ماژول قمری ۲۵ دقیقه پیش از زمان برنامه ریزی شده از ماژول خدمات جدا شد. مکان فرود با فرودهای پیشین تفاوت داشت. در صورتیکه ماموریت های آپولو ۱۱، ۱۲ و ۱۴ در نزدیکی خط استوای ماه فرود آمده بودند، "آپولو ۱۵" در تاریخ ۳۰ ژوئیه در عرض های جغرافیایی بالاتر و در ارتفاعات رشته کوه "آپنینز"(Apennines) فرود آمد.
"اسکات" بعد از فرود بجای ترک فضاپیما از دریچه جلویی، دریچه بالایی را انتخاب نمود و دارای یک نقطه دید عالی بود که می توانست به مدت نیم ساعت هنگام گرفتن تصاویر پانوراما، منظره را ببیند.
بعد از استقرار مجموعه علمی جدیدی از ابزارهای هسته ای بر روی سطح ماه، پرچم آمریکا نصب گردید و یک آنتن ارتباطی پیشرفته استقرار یافت. سپس فضانوردان توجه خودرا به استقرار "وسیله نقلیه کاوش قمری"(LRV) معطوف کردند.
ناسا بیش از یک دهه بود که با ایده ارسال یک ماه نورد به ماه دست و پنجه نرم می کرد و کمبود دانش در مورد ماهیت سطح ماه و طبیعت رباتیک در دهه ۱۹۶۰ مانع کارهای مستقل شده بود.
در آن زمان که فضانوردان موفق به قدم گذاشتن روی کره ماه شده بودند، ناسا شرکت "بوئینگ" را استخدام کرد تا یک وسیله نقلیه الکتریکی بوجود آورد تا به کاوشگران اجازه دهد بسیار فراتر از نزدیکی فرودگرها کاوش کنند. با عقد قرارداد در اکتبر ۱۹۶۹، این شرکت تنها ۱۷ ماه فرصت داشت تا این ماه نورد را طراحی، تکمیل و آزمایش کند که نه فقط باید توانایی های مورد نیاز را برآورده می کرد، بلکه باید به اندازه کافی سبک نیز می بود و همین طور به اندازه کافی کوچک می بود تا داخل سفینه جا بگیرد.
نتیجه این کار یک وسیله نقلیه چهار چرخ شد که شبیه به یک حشره بود و از همین رو "حشره ماه" لقب گرفت. طول آن ۳ متر و فاصله بین دو محور آن ۲.۳ متر بود. وزن آن روی زمین ۲۱۰ کیلوگرم بود، اما در کره ماه ۳۴ کیلوگرم وزن داشت. این مسئله یک دردسر بزرگ برای مهندسانی بود که وظیفه ساخت این وسیله نقلیه را بر عهده داشتند، چونکه نمی دانشتند این وسیله نقلیه در گرانش کم دقیقا چگونه عمل خواهدنمود.
این کاوشگر بااینکه ساده به نظر می رسید، اما دارای خاصیت های بسیار پیچیده ای همچون دو سیستم باتری ۳۶ ولت برای تامین انرژی بطور مستقل برای مدت ۷۸ ساعت یا ۶۵ کیلومتر، فرمان پذیری رو به جلو و عقب، یک دوربین تلویزیونی که می توانست ازراه دور از روی زمین کنترل شود و یک سیستم ارتباطی پیشرفته بود.
همین طور قطب نمای گردش سنج(gyrocompass) بسیار هوشمندی داشت، برای اینکه کره ماه میدان مغناطیسی ندارد، بدین سبب به جهت اینکه دستگاه بتواند شمال واقعی را تشخیص دهد، یک قطب نمای خورشیدی روی آن قرار داشت که به ناسا اجازه می داد شمال را با خواندن سایه خورشید شبیه به همان روشی که کاوشگران قطبی در زمین نزدیک قطب های مغناطیسی انجام می دهند، تشخیص دهد.
این ماه نورد در کل ۲۷.۷۶ کیلومتر مسافت را طی کرد و موجبات گرفتن عکس و جمع آوری ۷۷.۳۱ کیلوگرم نمونه از خاک ماه را همچون آنچه که هم اکنون "سنگ جنسیس"(Genesis Rock) نامیده می شود و اعتقاد بر این است که ۴.۴۶ میلیارد سال قدمت دارد و قسمتی از پوسته اولیه کره ماه است، فراهم آورد.
برخلاف برخی اشکالات فنی اولیه، فضانوردان به سرعت به این ماه نورد علاقمند شدند و دریافتند که این وسیله برای کشف ماه بسیار مفید می باشد. برای اینکه سوار شدن بر آن برای فضانوردان بسیار آسان تر از پیاده روی بود و در نتیجه خستگی کمتر و فرسایش کمتری برای لباس های شان داشت و همین طور سبب کاهش مصرف اکسیژن می شد.
جنبه به یادماندنی دیگر ماموریت "آپولو ۱۵"، نمایش های کوچکی بود که توسط فضانوردان در این ماموریت انجام شد. در یکی از آنها "اسکات" آزمایشی را انجام داد که قرن ها پیش برای نخستین بار توسط "گالیله" پیشنهاد و مطرح شده بود. وی در صورتیکه در مقابل دوربین تلویزیونی ایستاده بود، در یک دست خود چکش و در دست دیگرش یک پر داشت و با رها کردن هر دو بصورت همزمان نشان داد که هر دو با سرعت مشابه روی سطح ماه سقوط کردند و نشان داد که گالیله در مورد سرعت سقوط اشیاء در خلاء که وابسته به جاذبه است و نه وزن، درست می گفته است.
در صورتیکه "اسکات" و "اروین" در سطح ماه بودند، "وردن" در ماژول فرماندهی بود و از ماه عکس می گرفت و اندازه گیری های اشعه ایکس و اشعه گاما را انجام می داد.
ماژول "Endeavor" تا اوت ۱۹۷۱ در مدار ماه باقی ماند و در طول این مدت یک ماهواره کوچک را در مدار ماه قرار داد. این ماهواره کوچک تا سال ۱۹۷۳ به دور ماه می چرخید و به مطالعه پلاسما، ذرات و محیط مغناطیسی ماه و نقشه برداری از میدان جاذبه ماه پرداخت.
خدمه ماموریت "آپولو ۱۵" رکورد طولانی ترین پرواز آپولو تا به امروز را شکستند. در تاریخ ۷ اوت ۱۹۷۱ ماژول "Endeavour" از ماژول فرماندهی جدا شد و در اقیانوس آرام در شمال جزیره "اوهو" سقوط کرد تا این که توسط ناو هواپیمابر "یواس اس اوکیناوا" بازیابی شد. این ماموریت در مجموع ۱۲ روز و ۷ ساعت و ۱۱ دقیقه و ۵۳ ثانیه به طول انجامید.
ماموریت "آپولو ۱۵" جدا از تاریخ سازی و شروع مرحله جدیدی از اکتشافات قمری، علاقه ایالات متحده را به برنامه فضایی که به سبب هزینه های جنگ در ویتنام تحت تاثیر قرار گرفته بود، احیا کرد.
منبع: وبلاگ آفتاب
itemprop="bestRating">5
1056
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب