شواهدی جدید از زندگی گروهی تیراناسورها در گور دسته جمعی
به گزارش وبلاگ آفتاب تیراناسورها شکارچیان توانایی بودند و تصور می شود که آنها برای از پا در آوردن شکارشان کمک زیادی نیاز نداشتند.
به گزارش وبلاگ آفتاب به نقل از ایسنا و به نقل از نیواطلس، برخلاف تصورعموم در خصوص تنها زندگی کردن این شکارچیان ترسناک، بررسی یک گور دسته جمعی شواهدی از زندگی گروهی این دایناسورها را نشان داده است.
همانطور که در سری فیلمهای پارک ژوراسیک نشان داده شده، تصور می شد که تی رکس ها موجوداتی منزوی هستند که به تنهایی به اندازه ی کافی ترسناک هستند و شکار گروهی مختص شکارچیان کوچک تر است.
اما این سوال مطرح گردیده است که آیا تیراناسورها(tyrannosaur) تنها زندگی می کردند و یا گوشت خوارانی اجتماعی بوده اند؟ به هر حال شکار طعمه های خطرناکی مثل تریسراتویس ها(Triceratops) و آنکیلوسورها(Ankylosaurus) (گونه هایی از دایناسورهای گیاه خوار) به صورت گروهی روش مطمئن تری است.
شواهدی برای این فرضیه وجود دارد، مانند ردپاهای فسیل شده ای که نشان از حرکت گروهی آنها دارد و از همه مهم تر کشف مکانی هایی که در آنها استخوان های چندین تیراناسور وجود دارد که ظاهرا همزمان با هم مرده اند.
تحقیقات جدید برپایه یکی از این مکان هاست که در یوتا(Utah) قرار دارد. این مکان در سال ۲۰۱۴ توسط دکتر آلن تیتوس(Alan Titus)، دیرینه شناس کشف شد و حاوی بقایای چهار تا پنج تیراناسور از گونه ی تراتوفونوس(Teratophoneus) است.
مشکلی که وجود دارد این است که یافتن چندین اسکلت در یک مکان لزوما به معنای زندگی و مرگ همزمان آنها با هم نیست. این احتمال وجود دارد که این دایناسورها با قرن ها فاصله از یکدیگر زندگی کرده باشند و استخوان های آنها توسط جریان آب به یک منطقه رسیده باشد.
تیتوس می گوید: ما بلافاصله فهمیدیم که این مکان جهت بررسی فرضیه ی زندگی اجتماعی تیراناسورها مناسب می باشد. متاسفانه این منطقه گذشته ی پیچیده ای داشته است و استخوان ها توسط جریان آب رودخانه جابه جا شده و باردیگر دفن شده اند و منطقه ی اصلی که دایسناسورها در آن بودند تخریب شده است. با این وجود تمام شواهد از بین نرفته اند.
به همین علت گروه محققین به بررسی ژئوشیمیایی استخوان ها و سنگ های اطراف آنها پرداختند. آنها با بررسی غلظت ایزوتوپ های پایدار کربن و اکسیژن و همینطور با تجزیه و تحلیل عناصر کمیاب زمین دریافتند که این حیوانات همگی در یک زمان مرده اند.
محققین می گویند: تیراناسورها احیانا به دنبال یک سیل فصلی جان خویش را از دست داده اند و اجساد آنها همراه جریان آب به دریاچه رسیده است. اجساد آنها برای مدتی قبل از خشک شدن دریاچه در آب مانده است و بعد از آن رود دیگری به دریاچه ریخته و استخوان ها را جابه جا کرده است.
دکتر جو سرتیچ(Joe Sertich)، نویسنده ی این مقاله می گوید: این مکان در یوتا نشان داده است تیراناسورها موجوداتی پیچیده و بزرگ با قابلیت زندگی اجتماعی بوده اند. این تحقیقات نقطه ی عطفی برای بررسی دوباره نحوه ی رفتار و شکار این گوشت خواران است که در طول دوره ی کرتاسه در نیمکره ی شمالی زمین زندگی می کردند.
itemprop="bestRating">5
1124
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب