شادمهر راستین:
اهمیت ندادن به فیلمنامه، سینما را تضعیف كرده است
به گزارش وبلاگ آفتاب ایرنا نوشت: عضو انجمن فیلمنامه نویسان خانه سینما، اظهار داشت: نتیجه اصلی اهمیت ندادن به فیلمنامه نویسی سبب می شود كسانی كه بیشتر بتوانند در بخش تولید و پروداكشن فعالیت كنند فیلم بسازند، بدین سان بازیگر و پخش كننده به اركان اصلی و اقتصادی سینما تبدیل می شوند و اتفاقی كه در دهه پنجاه برای سینمای ایران افتاد بعید نیست باردیگر شكل گیرد.
فیلمنامه هر فیلم در حکم مغز متفکر اثر است و از اهمیت بالایی برخوردار می باشد اما همواره در سینمای ما منتقدان به این مورد اشاره داشته اند که ضعف اصلی همین رکن است اما از این امر غافل هستند که بیشتر از ۹۰ درصد فیلمنامه های سینمای ایران را کارگردانان می ویسند و فیلمنامه نویس مستقل به تدریج جایگاه حرفه ایش را از دست می دهد و برای تاکید به اهمیت این حرفه در بدنه سینما روز فیلمنامه بوجود آمد و باید آنرا با ارج نهادن به ارزش فیلمنامه و فیلمنامه نویسان تقویت کرد. اما متاسفانه سینمای ایران مسیری را در پیش گرفته که بیشتر از گذشته حتی نقش فیلمنامه و فیلنامه نویس در سینما کم رنگ شده است به صورتی که در دو سال قبل نه تنها حتی مراسم ساده و مختصر شب فیلمنامه نویسان برگزار نشده که حتی مدیران خانه سینما یا سایر نهادهای سینمایی اشاره به این روز نداشتند. شادمهر راستین فیلمنامه نویس و عضو انجمن فیلمنامه نویسان خانه سینما در اینباره اظهار داشت: دو سال است که روز فیلمنامه نویسان برگزار نمی گردد. ظاهرا اعضای شورای مرکزی فیلمنامه نویسان اعتقادی به برگزاری چنین مراسمی ندارند. وی ادامه داد: نزدیک به پانزده سال پیش و همزمان با روز بزرگداشت فردوسی، روز 25 اردیبهشت توسط هیات مدیره وقت کانون فیلمنامه نویسان بعنوان روز فیلمنامه نویس انتخاب گردید و همه ساله در این روز مراسمی ساده با عنوان شب فیلمنامه نویس اعضای کانون دور هم جمع می شدند و مراسم هم شامل نمایش فیلم و پذیرایی ساده ای بود.
نویسنده فیلم «به همین سادگی» افزود: با چنین هدفی روز فیلمنامه نویس شکل گرفت و در دوره هایی در این روز فیلمنامه های برتر سال انتخاب و برگزیده گان اعلام می شدند. از سال قبل که خانه سینما مشکلات مالی پیدا کرد، کانون هم شب فیلمنامه را به شکلی جدید و در بنیاد سینمایی فارابی برگزار گردید. اما سال جاری به شکلی عجیب و سوال برانگیز در این روز حتی یک پیام تبریک یا یادآوری در مورد شب فیلمنامه نویس نشد. تا جایی که حتی در کانال رسمی فیلمنامه نویس روز فردوسی را گرامی داشتند اما خبری از تبریک یا اشاره ای به روز فیلمنامه نویس نشد. راستین اظهار داشت: البته با عنایت به وضعیت فیلمنامه نویسی و فیلمنامه نویسان در ایران شاید خیلی هم حیرت انگیز و دور از ذهن نباشد که حتی جامعه فیلمنامه نویسان هم از این روز به راحتی گذر کرده و حتی اشاره به وجود چنین روزی نداشته باشند. وقتی بعضی از سینماگران خویش را جزو جامعه فیلمنامه نویسان نمی دانند و هنوز این تصور وجود دارد که هر کارگردانی می تواند فیلنامه نویس حرفه ای هم باشد، پس هیات مدیره کانون فیلمنامه نویسان هم چاره ای جز منتفی کردن این شب و این مراسم نداشته است. وی با اشاره به اینکه با سینمایی مواجه هستیم که ساده ترین شکل حرفه ای بودن در آن فراموش شده، اضافه کرد: روزی که ساختار سینمایی در دهه هفتاد شکل گرفت و مرحوم سیف الله داد به خانه سینما شکلی تشکلاتی، صنفی و قانونی دادند و صنوف توانستند اهداف و برنامه های خویش را شکل دهند، همه صنوف معترف بودند که سه رکن تالیفی فیلم یعنی تهیه کنندگی، کارگردانی و فیلمنامه نویسی آغازگر این پروژه هستند. به تعبیر محمد بهشتی فیلمنامه نویس معمار اصلی یک فیلم است که نقشه و ایده اولیه را عرضه می دهد و طبق همین تعبیر نظام فکری تشکل های سینمایی خانه سینما شکل گرفت و همه صنوف نسبت شان با خانه سینما را با این سه صنف تنظیم می کردند. همینطور به جز این دوره آخر، فیلمنامه نویسان یکی از اعضای ثابت هیات مدیره بودند. نویسنده فیلم «امروز» تصریح کرد: نتیجه اصلی اهمیت ندادن به فیلمنامه نویسی در سینما این شده است که کسانی فیلمسازی می کنند که بیشتر بتوانند در بخش تولید و پروداکشن فعالیت نموده و حضوری پررنگ داشته باشند. هدف این است که قبل و پس از تولید کمترین هزینه و عوامل سینمایی وجود داشته باشد و اهمیت ساخت یک فیلم و اصلی ترین بخش سینما همان بیست سی روز تولید تلقی می شود. به همین خاطر حدفاصل تولید تا پخش به صفر نزدیک شده و پخش کننده ها عملا به مدیران سینما تبدیل گشته اند و تولیدکنندگان برای سینماها محصول تولید می کنند و قاعدتا نیازی نیست فرمول این محصول مدام عوض شود. مثل این می ماند که یک کمپانی که شامپویی پرفروش تولید می کند بخواهد هربار فرمولاسیون آنرا عوض کند در حالیکه هم تولیدکننده، هم پخش کننده و فروشنده و از همه غم انگیزتر هم خریداربه دنبال تنوع و نو آوری نباشند. در چنین شرایطی به سینما بعنوان محصولی فرهنگی نگاه نمی گردد. ازاین رو اگر مثلا بیست سال پیش فیلمی توانسته با تم جابجایی شخصیت ها فروش داشته باشد الان هم چنین شرایطی دارد و فقط بازیگران عوض می شوند. بدین سان بازیگر و پخش کننده به ارکان اصلی و اقتصادی سینما تبدیل می شوند و با این اوصاف اتفاقی که در دهه پنجاه برای سینمای ایران افتاد بعید نیست باردیگر شکل گیرد. راستین اظهار داشت: سست بودن سینمای ایران با همین قضیه کرونا کاملا مشخص شد. در سینمای جهان حدفاصل زمانی از بسته شدن سالن های نمایش تا فروش آنلاین، پخش و بلیت فروشی اینترنتی و تغییر آئین نامه های حضور در جشنواره ها و مراسم و بازگشت به چرخه عرضه فرهنگی نهایتا پانزده روز بود اما در ایران همچنان این دغدغه وجود دارد که اگر اکران سنتی از بین برود کل سینما هم از دست خواهد رفت. عضو انجمن فیلمنامه نویسان خانه سینما، تصریح کرد: انتخاب سینماگران، مدیران فرهنگی و مهم تر از همه مردم حذف تفکر و شیوه حرفه ای نویسندگان متخصص در ادبیات نمایشی و به طبع آن فیلمنامه نویسی از سینما است. ازاین رو به راحتی بدنه اصلی سینما که مانند یک دایناسور بزرگ شده اما مغز کوچکی به اندازه یک گربه دارد مانند آنچه قوانین طبیعت حکم می کند منقرض شده و از بین خواهد رفت.
منبع: وبلاگ آفتاب
itemprop="bestRating">5
2686
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب