نقدی بر نمایشگاه عكس مهدی پاكدل
به گزارش وبلاگ آفتاب ایرنا نوشت: نمایشگاه تصاویر مهدی پاكدل با عنوان «مكث روی سكوت» مواجهه صریح با طبیعت است كه تاریخ هنر 80 سال پیش این رویكرد بازنمایانه را با تصاویر آنسل آدامز پشت سرگذاشت.
نمایشگاه تصاویر مهدی پاكدل بازیگر آثار سینمایی همچون تنگه ابوقریب، ماجرای نیمروز و محمد رسول الله (ص) با عنوان مكث روی سكوت ۱۵ تصویر بازنمایی از طبیعت نقاط مختلف ایران بود كه در گالری باروك به نمایش درآمد. پاكدل در این نمایشگاه در مواجهه با طبیعت عكسهایی از كوه، ابر، خورشید و دشت را ثبت كرده است كه حضور عكاس به مثابه یك مشاهده گر در خوشبینانه ترین حالت ممكن سرمشق هایی از آثار آنسل آدامز (عكاس آمریكایی ۱۹۰۲ تا ۱۹۸۴) است كه ۸۰ سال پیش با ایده بازنمایی مستقیم و صریح از طبیعت با عنوان حقیقت ناب عنوان شد و تا امروز بعد از این سال ها قلم فرسایی اهل نقد در مفاهیم امر والا در رودرویی عكاس با طبیعت با مفاهیمی همچون نمایش تسخیر طبیعت توسط انسان در راه توپوگرافی نوین و دوسلدورف (مكاتب عكاسی معاصر) به مسیری هدایت شد كه عكاسانی همچون جو دیل، رابرت ادامز، لوییس بالتز، آندریاس گُرسكی در آن قدرت نمایی كردند. بی شك این رویكرد عكاسانه پاكدل در فضای نمایشگاهی امروز قابل تردید است. عكاسی بعنوان دموكرات ترین هنر تجسمی در سال های اخیر با ظهور دوربین های دیجیتال و تنظیمات اتوماتیك، امكان بازنمایی عكاسانه با استانداردهای نوری را فراهم نموده است و شاید اعلام مرگ عكاسی در دوره های مختلف وابسته به سهل الوصول شدن این مواجهه بوده است و از پر سرصدا ترین واكنش ها می توان به خاموش شدن دوربین دیوید هاكنی بر این فراگیر شدن عكاسی اشاره نمود. عكاسی از زمان اختراع خود معمولا با چالش های مختلفی روبرو بوده است كه به عبارتی در سال های نخست برای هنر شدن خود جنگید و امروز برای رهایی از مرگ در حال مبارزه است. كوشش های بازمدرنیستی بعد از پست مدرنیست به نزدیك كردن مفهوم به زیبایی شناسی منجر گردید كه با چنین ابزاری اگر نمایشگاه مهدی پاكدل را در ترازوی مرگ و حیات عكاسی بررسی نماییم از بازنمایی های آنسل آدامز جلوتر نمی آید و بهره گیری از صوت و متن تلاش هایی بی سرانجام را رقم می زند. حضور پیرنگ هایی از داستان مرغان شیخ اشراق با تاكید بر مفاهیمی همچون پرواز در بیانیه نمایشگاه یادآور پناه بردن به بازی های زبانی در نمایشگاه های اخیر است كه ارجاع به دستنوشته های فلاسفه غرب و گاه عرفای شرق را برای به مفهوم رساندن بداهت آثار به یاد می آورد. پخش دكلمه هایی در فضای نمایشگاه بر درگیر شدن حس شنوایی در یك تجربه دیداری تاكید می كند و نمی توان این تحفه نمایشگاه برای مخاطب را نادیده گرفت كه زحمت یك پیاده روی و كوه پیمایی اختتام هفته را برای رسیدن به ایستگاه استراحت كم می كند تا دقایقی در آن فضا گوش به رادیو جیبی بسپاریم. اگر در یك مواجهه شهروندی با هنر، خوب را بعنوان یك امر زیبا در نظر بگیریم این نمایشگاه می تواند بهانه ای ارزشمندی برای دیدارهای دوستداران مهدی پاكدل به حساب آید كه هنرهای تجسمی را بستری برای بازدیدهای خود قرار داده است اما بعنوان یك رویداد هنری عمری بیشتر از دوره برگزاری نمایشگاه تا ۶ دی ۱۳۹۸ را در تقویم هنری ایران ندارد. حضور اهل سینما در پروسه عكاسی نمایشگاهی از شانس مورد توجه قرار گرفتن مخاطبان جامعه ای كه مفهوم سلبریتی (نام آوران) را به خود وابسته كرده برخوردار است؛ اما معمولا مخاطبان اهل فن و منتقدان بی توجه از كنار این آثار گذر می كنند مگر زمانی كه این هنرمندان از امكانات حمایتی خاصی برخوردار شوند. قدرت نهفته افراد مشهور و اهل سینما در جذب مخاطب می تواند در آگاهی مخاطبان از دیگر فضاهای هنری تاثیر بسزایی داشته باشد؛ عباس كیارستمی نمونه چنین نگاهی تعریف می شود و الان اثر هفت چنار این هنرمند بعنوان اثری مفهومی در خانه هنرمندان می تواند میان نامداران تجسمی ایران ادعایی را مطرح كند؛ اما شكل گیری آثار سطحی و تكراری افراد مشهور نمی تواند تحولی در نگرش علاقه مندان ایجاد كند. نمایشگاه مكث روی سكوت از جمعه ۲۹ آذر تا ۶ دی در گالری باروك به آدرس خیابان شریعتی، پیش از پل رومی، پلاك ۱۷۳۶، خانه فرهنگ دیهیم و با حضور اهالی سینما اجرا شد. ۲۴۱۲۴۱
منبع: وبلاگ آفتاب
itemprop="bestRating">5
4791
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب